Tadeusz Dorobisz

W roku 1936 Tadeusz ukończył Gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego, placówkę edukacyjną, która po wojnie zmieniła nazwę na III Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Sosnowcu. To tam zbudował fundamenty swojej wiedzy, które miały mu służyć następnie w trakcie studiów medycznych.

W 1937 roku rozpoczął edukację na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niestety, nadchodząca II wojna światowa przerwała jego naukę. W wrześniu 1939 roku Dorobisz został zmobilizowany, uczestnicząc w kampanii wrześniowej, a następnie przedostając się do Francji. Tam walczył w szeregach II Dywizji Strzelców Pieszych, jednak wkrótce został internowany w Szwajcarii.

W Szwajcarii ponownie podjął studia i w 1944 roku uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie w Zurychu. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, powrócił do Polski. Rozpoczął pracę w I Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, która została później włączona do Akademii Medycznej we Wrocławiu.

W 1955 roku Dorobisz uzyskał stopień docenta, a w 1966 roku został profesorem nadzwyczajnym. Po przejściu na emeryturę Kazimierza Czyżewskiego w 1969 roku, objął kierownictwo I Kliniki Chirurgicznej, a od roku 1972 również Klinikę Chirurgii Naczyniowej Akademii Medycznej we Wrocławiu. Jego wiedza i doświadczenie była cenne również w ramach pełnionych funkcji, takich jak prodziekan (1966–1968) oraz prorektor ds. klinicznych (1968–1970). W latach 1947–1965 pełnił również rolę dyrektora Stacji Krwiodawstwa we Wrocławiu, a także przewodniczył Radzie Naukowej Instytutu Hematologii w Warszawie.

Dorobisz był autorem i współautorem ponad 100 prac naukowych, które dotyczyły chirurgii urazowej, krwiodawstwa oraz leczenia krwią. Dzięki jego inicjatywom liczne ośrodki medyczne zyskały nowe, nowoczesne rozwiązania. Był aktywnym członkiem wielu polskich i zagranicznych towarzystw naukowych, a jego osiągnięcia zostały wielokrotnie docenione licznymi odznaczeniami.