Wilhelm Szymbor, żyjący w latach 1879–1949, był uznawanym polskim duchownym katolickim, który odgrywał istotną rolę w polskim Kościele. Urodził się 16 października 1879 roku w miejscowości Niwka, a swoje życie zakończył 9 grudnia 1949 roku w Krakowie.
Szymbor był członkiem Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo, co wskazuje na jego głębokie zaangażowanie w działalność duszpasterską i misyjną. W latach 1935–1939 pełnił prestiżową funkcję rektora Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie miał wpływ na kształcenie wielu przyszłych kapłanów.
Życiorys
Wilhelm Szymbor przyszedł na świat w Niwce, która dzisiaj jest dzielnicą Sosnowca. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Mysłowicach w 1893 roku, zdecydował się na dalszą edukację w Małym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy z siedzibą w Krakowie na Kleparzu. W 1896 roku wstąpił do Zgromadzenia, a następnie 1 listopada 1898 złożył śluby wieczyste. Jego kapłańskie święcenia miały miejsce 5 lipca 1903 roku, po czym przez pewien czas pozostawał na Kleparzu.
W 1908 roku zainicjował organizację rekolekcji dla różnych grup wiernych, pełniąc przy tej okazji rolę dyrektora Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Nowej Wsi Narodowej, funkcjonującym tam do 1911 roku. Po tym okresie sprawował kierownictwo grupy misyjnej na Kleparzu. W latach 1912-1914 Szymbor angażował się w działalność wśród uchodźców w Niemczech, Danii oraz Szwecji. W trakcie I wojny światowej był członkiem Książęcego Komitetu Pomocy w Krakowie, którego zadaniem było niesienie wsparcia osobom dotkniętym wojennymi zawirowaniami.
Po zakończeniu wojny pracował na misjach, a także redagował pismo „Roczniki obydwu Zgromadzeń św. Wincentego a Paulo”. W latach 1922–1928 Szymbor działał na misjach w Francji w Polskiej Misji Katolickiej, prowadzonej przez Zgromadzenie Księży Misjonarzy. W 1929 roku udał się do Brazylii z zamiarem wsparcia działań duszpasterskich w polskich parafiach oraz ośrodkach duszpasterskich.
Wracając do Polski w 1931 roku, objął funkcję superiora domu Księży na Stradomiu, a równocześnie wykładał teologię pastoralną oraz homiletykę. Regularnie prowadził również konferencje dla chorych w Polskim Radio. Po raz drugi podjął obowiązki redaktora pisma „Roczniki obydwu Zgromadzeń św. Wincentego a Paulo”. W latach 1935-1939 został mianowany rektorem Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, pełniąc tę rolę aż do momentu wybuchu II wojny światowej.
W czasie wojny Szymbor pozostawał w Krakowie do 1944 roku, kontynuując tajne wykłady z homiletyki oraz teologii pastoralnej u księży salwatorianów na Zakrzówku. Wkrótce po tym został aresztowany, a następnie osadzony w więzieniu na Montelupich w Krakowie oraz w obozach koncentracyjnych, takich jak Flossenbürg, Mulsen k. Zwickau oraz Dachau. Po wojnie przebywał w Paryżu do 1946 roku, a następnie powrócił do Krakowa jako superior domu Księży Misjonarzy na Stradomiu, gdzie zmarł w grudniu 1949 roku.
Przypisy
- M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 294 „za zasługi, położone na polu duszpasterstwa wśród wychodźtwa polskiego we Francji”.
- StanisławS. Zieliński StanisławS., Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 539 .
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Mirosław Wola | Grzegorz Augustynik | Bogdan Dziwosz | Tomasz Wola | Marianna Dmochowska | Maksymilian Nawara | Włodzimierz SedlakOceń: Wilhelm Szymbor