Marianna Antonina Dmochowska, urodzona 10 sierpnia 1903 roku w Sosnowcu, to postać, która zapisała się w historii Polski jako znacząca działaczka społeczna oraz charytatywna. Jej życie, pełne zaangażowania dla dobra innych, zakończyło się 19 maja 2000 roku w Krakowie.
W ciągu swojej kariery, Dmochowska nie tylko pełniła rolę nauczycielki, ale także angażowała się w organizację Krajowej Centrali Caritas, co podkreśla jej oddanie i pasję do pracy na rzecz potrzebujących. Warto zaznaczyć, że w latach 1950–1957 była zakonnicą, co odzwierciedla jej głęboką wiarę i poświęcenie dla misji charytatywnej.
Życiorys
Marianna Dmochowska, urodzona 10 sierpnia 1903 roku w Sosnowcu, była jednym z siedmiorga dzieci w rodzinie Dmochowskich. Jej ojciec pracował na stanowisku kasjera, a później dyrektora w Browarze, znajdującym się w pobliżu Gwarectwa hr. Renard. Sakrament chrztu świętego przyjęła 27 sierpnia 1903 roku w parafii Zagórze. Dwa dni tej samej daty, 10 maja 1913 roku przyjęła pierwszą komunię świętą w parafii p.w. Matki Bożej Wniebowziętej. W dniu 15 sierpnia 1920 roku, otrzymała sakrament bierzmowania w parafii Nowy Sielec.
Początkowe nauki Marianna i jej siostry były prowadzone przez matkę, Antoninę Dmochowską. Wraz z siostrą Krystyną, rozpoczęła naukę w Żeńskiej Szkole Handlowej 1 września 1912 roku, która szybko została przekształcona w Żeńskie Państwowe Gimnazjum im. Emilii Plater. W tym samym czasie, ich matka była aktywna w Kole Opieki działającym w szkole. W 1914 roku, siostry dołączyły do drużyny harcerskiej im. Emilii Plater, a Marianna objęła stanowisko drużynowej. W maju 1922 roku zdała maturę, co otworzyło jej drzwi do dalszej edukacji.
Poznań
W październiku 1922 roku, Marianna rozpoczęła studia na Uniwersytecie Poznańskim. Aby pokryć koszty nauki, podjęła pracę jako korepetytorka, pracując pięć godzin dziennie. 8 grudnia 1922 roku dołączyła do Stowarzyszenia Młodzieży Akademickiej Odrodzenie, a 29 kwietnia 1923 roku przystąpiła do Sodalicji Mariańskiej. W 1924 roku ukończyła kurs awionautyki w Aeroklubie Akademickim, jednak ze względu na koszty, musiała przerwać tę pasję. W latach 1925-1927 zmagała się z gruźlicą, co opóźniło jej studia. Mimo trudności, zdobyła dyplom nauczycielski oraz ukończyła dodatkowe egzaminy z filozofii, psychologii, pedagogiki i innych przedmiotów.
W 1926 roku, rozpoczęła pracę w Zakładzie Wychowawczo-Naukowym prowadzonym przez Zakonnice Najświętszego Serca Jezusowego w Polskiej Wsi, a trzy lata później przeszła do Państwowego Gimnazjum w Poznaniu, równocześnie angażując się w Pedagogium Akademickie, gdzie uczyła dorosłych.
W latach 1928-1930, Marianna filuje wiedzę w Wyższej Katolickiej Szkole Społecznej w Poznaniu, zdobywając umiejętności potrzebne do organizacji działań charytatywnych. W trakcie praktyk, które odbywała w instytucjach opiekuńczych w Wiedniu, Paryżu, Brukseli, Fryburgu i Wrocławiu w latach 1929-1930, 1 października 1930 roku zaczęła wolontariat w Związku Dobroczynności Caritas w Poznaniu, gdzie organizowała pomoc dla dzieci z terenów wschodnich.
Powtórnie w Sosnowcu
Po śmierci matki 4 kwietnia 1931 roku, Marianna powróciła do Sosnowca, gdzie ponownie podjęła współpracę z Caritasem, tym razem jako sekretarka na okręg Zagłębia Dąbrowskiego. W nowej roli udało się jej utworzyć 17 Oddziałów Stowarzyszenia Pań Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Otrzymała także zadanie zorganizowania parafii przy kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sosnowcu. Działała również w swojej dawnej szkole, gimnazjum im. Emilii Plater, gdzie organizowała koło Byłych Wychowanek i prowadziła nieodpłatne zajęcia.
Wyjazd do Tarnowa
W wrześniu 1934 roku Marianna wyjechała do Tarnowa, gdzie objęła funkcję sekretarza generalnego Katolickiego Stowarzyszenia Kobiet. Tam odnosiła sukcesy, redagując miesięcznik „Własnymi siłami. Miesięcznik dla kobiety katolickiej” oraz prowadząc szkolenia. W 1936 roku została sekretarzem diecezji Caritas w Tarnowie, nawiązując bliską współpracę z księdzem doktorem Karolem Pękalą.
II wojna światowa
Podczas II wojny światowej, w wrześniu 1939 roku, Marianna aktywnie pomagała w organizacji punktu żywienia oraz zakwaterowania dla ludzi wysiedlonych przez Niemców. Jej działalność w tym okresie była nieoceniona, a jej pomoc dotyczyła także uciekinierów i ich rodzin. Znajomość z Karoliną Lanckorońską zaowocowała wsparciem dla więźniów i przesiedleńców. Na początku 1945 roku, z upoważnieniem księcia kardynała Adama Stefana Sapiehy, zorganizowała Krajową Centralę Caritas w Krakowie.
Czasy powojenne
Od sierpnia 1947 roku Marianna pełniła rolę kierownika przedstawicielstwa Caritas w Gdyni, odpowiedzialnego za przyjmowanie darów z zagranicy. W 1950 roku została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa, spędzając blisko trzy miesiące w więzieniu, co zatrzymało jej działalność. Po wyjściu z aresztu wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny w Dębicy. Tam odbyła postulat i nowicjat, pracując przez sześć lat zanim dokonała exit z zgromadzenia, aby opiekować się ojcem. Po jego śmierci w 1959 roku, znów wróciła do pracy jako katechetka w szkole podstawowej w Radiowie.
1 września 1960 roku rozpoczęła długą karierę w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach koło Warszawy, w której kontynuowała pracę aż do przejścia na emeryturę w 1963 roku. Mimo to, nie zaniechała działalności w tym zakładzie. W Laskach napisała książkę poświęconą księdzu Karolowi Pękali. Po 1985 roku zmieniła miejsce zamieszkania na Kraków, do siostry Krystyny. W 1998 roku zaczęła poważnie chorować, a ostatnie miesiące spędziła w szpitalu. Zmarła na serce 19 maja 2000 roku w Krakowie, mając 97 lat.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Maksymilian Nawara | Włodzimierz Sedlak | Wilhelm Szymbor | Mirosław Wola | Grzegorz Augustynik | Bogdan Dziwosz | Tomasz WolaOceń: Marianna Dmochowska