Antoni Jędrzejczyk

W młodości ukończył zaledwie 4 klasy szkoły powszechnej. W latach 1919-1920 pracował jako górnik w jednej z sosnowieckich kopalni. Następnie, w latach 1920-1921, zajął się piekarstwem w Kielcach, a w 1921 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie od 1923 roku nadal pracował w tym zawodzie. Jego aktywność w ruchu komunistycznym rozpoczęła się w 1925 roku, kiedy to wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP).

Jędrzejczyk odgrywał istotną rolę w Związku Zawodowym Robotników Przemysłu Spożywczego w Polsce, w którym od 1936 roku był członkiem warszawskiego zarządu oddziału. W latach 1927-1929 odbył również służbę wojskową w 86. pułku piechoty w Mołodecznie. Później, w kwietniu 1937 roku, uczestniczył w VII zjeździe swojego związku zawodowego, jednak jego zaangażowanie w działalność polityczną doprowadziło do nieprzyjemności. 26 marca 1938 roku został na krótko aresztowany.

Podczas września 1939, Jędrzejczyk brał aktywny udział w obronie Warszawy. Po wybuchu II wojny światowej zorganizował grupę byłych członków KPP na Mokotowie i stanął na czele tzw. "piątki" partyjnej. Latem 1940 roku dołączył do centralnej "piątki", która później przekształciła się w Stowarzyszenie Przyjaciół ZSRR. Wiosną 1941 roku był jednym z założycieli tego stowarzyszenia, a także reprezentantem Mokotowa w jego centralnym kierownictwie.

Jednakże jego działalność zakończyła się dramatycznie, gdy 23 października 1941 roku został aresztowany razem z 31 innymi działaczami Stowarzyszenia. Po osadzeniu w obozie na Pawiaku, został rozstrzelany podczas masowej egzekucji, która miała miejsce w Lesie Sękocińskim, nieopodal Magdalenki. Warto również zaznaczyć, że w wielu publikacjach występuje błąd dotyczący pisowni jego nazwiska, które błędnie przedstawiane jest jako Jędrzejczak.