Ireneusz Sekuła


Ireneusz Ludwik Sekuła to postać, która znacząco wpisała się w historię polskiego życia politycznego. Urodził się 22 stycznia 1943 roku w Sosnowcu, a jego życie zakończyło się 29 kwietnia 2000 roku w Warszawie.

Był on nie tylko politykiem, ale również aktywnym działaczem partyjnym. W 1988 roku objął stanowisko ministra pracy i polityki socjalnej, co stanowiło istotny etap jego kariery. W latach 1988–1989 pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Mieczysława Rakowskiego, co świadczy o jego znaczącej roli w kształtowaniu ówczesnej polityki.

Sekuła był również posłem na Sejm, gdzie zasiadał w parlamentarnych kadencjach: X, I oraz II. W latach 1993–1995 piastował stanowisko prezesa Głównego Urzędu Ceł, co podkreśla jego zaangażowanie w sprawy administracyjne i gospodarcze kraju.

Życiorys

Ireneusz Sekuła był synem Ignacego oraz Zofii. W 1965 roku ukończył studia z zakresu psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, a w późniejszym czasie zdobył stopień doktora nauk politycznych. Jego kariera zawodowa zaczęła się w 1964 roku, kiedy to podjął pracę w Głównej Kwaterze Związku Harcerstwa Polskiego. W tej instytucji najpierw pełnił funkcję instruktora wydziału, a później kierownika tego wydziału. Na jego koncie znajduje się także kierowanie harcerską akcją odbudowy Fromborka, znaną jako operacja 1001-Frombork.

W latach 1966–1972 Sekuła działał jako starszy inspektor w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego, a następnie do 1974 roku był zatrudniony w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. Tam zajmował się sprawami związanymi z zatrudnieniem absolwentów szkół wyższych jako pełnomocnik ministra. W 1977 roku objął stanowisko dyrektora Departamentu Dokształcania Kadr, a od 1981 roku pełnił funkcję dyrektora Departamentu Zatrudnienia w tym ministerstwie.

W 1966 roku został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1974–1977 pracował jako inspektor w Wydziale Nauki i Oświaty Komitetu Centralnego PZPR. Z kolei od grudnia 1983 do lutego 1988 zajmował stanowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 11 lutego 1988 roku mianowano go ministrem pracy oraz polityki socjalnej w rządzie Zbigniewa Messnera, a 14 października tego samego roku objął stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów oraz przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego RM w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Jego zaangażowanie przy obradach Okrągłego Stołu dotyczyło problematyki gospodarczej i polityki społecznej.

W 1969 roku Sekuła został zrekrutowany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym, przyjmując pseudonim „Artur”. Po odbyciu przeszkolenia wywiadowczego uczestniczył w kompleksowym szkoleniu „Zarys 73”, które dotyczyło działań AWO w miastach. Jego rola w ćwiczeniu polegała na pełnieniu funkcji radiotelegrafisty, a w późniejszych latach wykonywał różnorodne zadania pomocnicze, takie jak zbieranie informacji na temat procedur kontroli paszportowych w krajach, do których jeździł. Jego zadania obejmowały także pośrednictwo w kontaktach między oficerem AWO a agentem. Współpraca z nim została zakończona w 1989 roku.

W okresie 1989–1997 był posłem na Sejm X, I i II kadencji, reprezentując PZPR oraz Sojusz Lewicy Demokratycznej, należąc również do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Od grudnia 1993 roku do marca 1995 roku pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł. W tym czasie wszczęto śledztwo dotyczące jego powiązań z „Polnipponem”. Pierwsza próba uchwały o uchwałę immunitetu miała miejsce w czerwcu 1995 roku na wniosek prokuratora generalnego Włodzimierza Cimoszewicza, lecz nie zyskała wsparcia ze strony posłów SLD oraz Polskiego Stronnictwa Ludowego. Ostatecznie immunitet został uchylony w listopadzie 1996 roku, na co Sekuła sam przystał.

W lutym 1998 roku wrocławska prokuratura oskarżyła go o cztery przestępstwa, w tym o działania na szkodę Głównego Urzędu Ceł oraz spółki „Polnippon”, której był prezesem. W wyborach parlamentarnych w 1997 roku Sojusz Lewicy Demokratycznej nie umieścił go na swoich listach wyborczych. Z tragicznych okoliczności związanych z jego śmiercią wiadomo, że 22 marca 2000 roku znaleziono go nieprzytomnego w jego biurze przy ul. Brackiej w Warszawie. Został przewieziony w ciężkim stanie do szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie zmarł 29 kwietnia. Ostatecznie spoczął na cmentarzu w Wilanowie.

Według wyników śledztwa okazało się, że była to próba samobójcza. Sekuła postrzelił się trzy razy w brzuch, jednak raz nie trafił. W związku z okolicznościami jego śmierci pojawiły się różnorodne teorie alternatywne. Niektórzy członkowie gangu pruszkowskiego sugerowali, że zabójstwo Ireneusza Sekuły mogło być powiązane z jego długami.

Odznaczenia

Ireneusz Sekuła, zasłużony obywatel, otrzymał szereg nagród i odznaczeń, które podkreślają jego znaczący wkład w życie społeczne i kulturalne. Do jego najważniejszych osiągnięć należą:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1984 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany w 1979 roku.

Przypisy

  1. Piotr Gontarczyk: Wywiadowca Sekuła. wprost.pl, 20.05.2007 r. [dostęp 29.11.2022 r.]
  2. Sekuła dostał trzy kule od Pruszkowa?. dziennik.pl, 26.05.2009 r. [dostęp 29.11.2022 r.]
  3. Filip Musiał. Józef Oleksy i zagadka AWO. „Dziennik Polski”, 29.06.2007 r.
  4. Wniesiono oskarżenie przeciwko Ireneuszowi Sekule. rp.pl, 03.02.1998 r. [dostęp 29.11.2022 r.]
  5. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 29.11.2022 r.]

Oceń: Ireneusz Sekuła

Średnia ocena:4.92 Liczba ocen:12