Ireneusz Sekuła

---

Życiorys

Ireneusz Sekuła był synem Ignacego oraz Zofii. W 1965 roku ukończył studia z zakresu psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, a w późniejszym czasie zdobył stopień doktora nauk politycznych. Jego kariera zawodowa zaczęła się w 1964 roku, kiedy to podjął pracę w Głównej Kwaterze Związku Harcerstwa Polskiego. W tej instytucji najpierw pełnił funkcję instruktora wydziału, a później kierownika tego wydziału. Na jego koncie znajduje się także kierowanie harcerską akcją odbudowy Fromborka, znaną jako operacja 1001-Frombork.

W latach 1966–1972 Sekuła działał jako starszy inspektor w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego, a następnie do 1974 roku był zatrudniony w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. Tam zajmował się sprawami związanymi z zatrudnieniem absolwentów szkół wyższych jako pełnomocnik ministra. W 1977 roku objął stanowisko dyrektora Departamentu Dokształcania Kadr, a od 1981 roku pełnił funkcję dyrektora Departamentu Zatrudnienia w tym ministerstwie.

W 1966 roku został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1974–1977 pracował jako inspektor w Wydziale Nauki i Oświaty Komitetu Centralnego PZPR. Z kolei od grudnia 1983 do lutego 1988 zajmował stanowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 11 lutego 1988 roku mianowano go ministrem pracy oraz polityki socjalnej w rządzie Zbigniewa Messnera, a 14 października tego samego roku objął stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów oraz przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego RM w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Jego zaangażowanie przy obradach Okrągłego Stołu dotyczyło problematyki gospodarczej i polityki społecznej.

W 1969 roku Sekuła został zrekrutowany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym, przyjmując pseudonim „Artur”. Po odbyciu przeszkolenia wywiadowczego uczestniczył w kompleksowym szkoleniu „Zarys 73”, które dotyczyło działań AWO w miastach. Jego rola w ćwiczeniu polegała na pełnieniu funkcji radiotelegrafisty, a w późniejszych latach wykonywał różnorodne zadania pomocnicze, takie jak zbieranie informacji na temat procedur kontroli paszportowych w krajach, do których jeździł. Jego zadania obejmowały także pośrednictwo w kontaktach między oficerem AWO a agentem. Współpraca z nim została zakończona w 1989 roku.

W okresie 1989–1997 był posłem na Sejm X, I i II kadencji, reprezentując PZPR oraz Sojusz Lewicy Demokratycznej, należąc również do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Od grudnia 1993 roku do marca 1995 roku pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł. W tym czasie wszczęto śledztwo dotyczące jego powiązań z „Polnipponem”. Pierwsza próba uchwały o uchwałę immunitetu miała miejsce w czerwcu 1995 roku na wniosek prokuratora generalnego Włodzimierza Cimoszewicza, lecz nie zyskała wsparcia ze strony posłów SLD oraz Polskiego Stronnictwa Ludowego. Ostatecznie immunitet został uchylony w listopadzie 1996 roku, na co Sekuła sam przystał.

W lutym 1998 roku wrocławska prokuratura oskarżyła go o cztery przestępstwa, w tym o działania na szkodę Głównego Urzędu Ceł oraz spółki „Polnippon”, której był prezesem. W wyborach parlamentarnych w 1997 roku Sojusz Lewicy Demokratycznej nie umieścił go na swoich listach wyborczych. Z tragicznych okoliczności związanych z jego śmiercią wiadomo, że 22 marca 2000 roku znaleziono go nieprzytomnego w jego biurze przy ul. Brackiej w Warszawie. Został przewieziony w ciężkim stanie do szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie zmarł 29 kwietnia. Ostatecznie spoczął na cmentarzu w Wilanowie.

Według wyników śledztwa okazało się, że była to próba samobójcza. Sekuła postrzelił się trzy razy w brzuch, jednak raz nie trafił. W związku z okolicznościami jego śmierci pojawiły się różnorodne teorie alternatywne. Niektórzy członkowie gangu pruszkowskiego sugerowali, że zabójstwo Ireneusza Sekuły mogło być powiązane z jego długami.

Odznaczenia

Ireneusz Sekuła, zasłużony obywatel, otrzymał szereg nagród i odznaczeń, które podkreślają jego znaczący wkład w życie społeczne i kulturalne. Do jego najważniejszych osiągnięć należą:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1984 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany w 1979 roku.

---

Oceń: Ireneusz Sekuła

---