Jan Flak

Już od 1919 roku zaangażował się w Związek Zawodowy Górników, gdzie pełnił rolę organizatora sekcji młodzieżowej. Jego aktywność polityczna zaczęła się w 1922 roku, gdy wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), który później przekształcił się w KZMP. W tym samym roku brał udział w kampanii wyborczej do Sejmu, wspierając listę Związku Proletariatu Miast i Wsi (ZPMiW).

Flak był także jednym z współorganizatorów strajku w kopalni Renard w 1923 roku, gdzie działał w charakterze członka komitetu strajkowego. W 1924 roku objął stanowisko sekretarza Komitetu Dzielnicowego ZMK w Sosnowcu oraz członka Komitetu Okręgowego ZMK Zagłębia Dąbrowskiego. W międzyczasie, od 1928 roku, był członkiem egzekutywy KO ZMK.

Jego działalność komunistyczna nie pozostała bez konsekwencji; Flak wielokrotnie stawał przed obliczem wymiaru sprawiedliwości, był aresztowany oraz więziony. Po 1930 roku zaangażował się w Komunistyczną Partię Polski (KPP), pracując także w MOPR oraz Robotniczej Spółdzielni Spożywców w Zagłębiu Dąbrowskim. Jako sekretarz KD KPP w Sielcu koło Sosnowca, organizował lokalne grupy i akcje dla bezrobotnych przy klasowych związkach zawodowych.

W okresie II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, został zatrzymany przez Niemców podczas próby ucieczki do ZSRR i zesłany na przymusowe roboty do kopalni w obwodzie Kassel. Po wojnie, w marcu 1945 roku, wrócił do Polski, gdzie wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) jako instruktor Wydziału Organizacyjnego Komitetu Wojewódzkiego PPR w Katowicach.

Jego kariera rozwinęła się na Śląsku Opolskim, gdzie stał się najpierw II, a następnie I sekretarzem Komitetu Powiatowego PPR w Nysie. W tej roli koncentrował swoje wysiłki na organizowaniu struktur partyjnych. Na koniec swojej kariery, Jan Flak został odznaczony wieloma nagrodami, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.