Zdzisław Dorobisz

W młodości, po ukończeniu siedmiu klas szkoły podstawowej, zdobywał doświadczenie zawodowe jako tokarz, ucząc się jednocześnie obróbki metali w Dniepropietrowsku. Już w 1904 roku dołączył do Socjaldemokratycznej Partii Rusi (SDPRR), gdzie pełnił rolę kolportera wydawnictw partyjnych oraz aktywnie uczestniczył w strajkach.

W 1906 roku Dorobisz został aresztowany, co zakończyło się rok twierdzy w Ługańsku. Po odbyciu kary udało mu się uciec z transportu do Krasnojarska, gdzie planowano jego osiedlenie. Zamiast tego powrócił do Sosnowca, gdzie kontynuował pracę jako tokarz w walcowni rur.

W okresie po 1914 roku przeniósł się do Zagłębia Donieckiego, gdzie pracował w kopalni. Pod czas rewolucji październikowej pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Rewolucyjnego w rejonie Własowo-Ajuta, biorąc udział w organizacji oddziałów Czerwonej Gwardii.

Na początku 1918 roku wrócił do Polski, jednak podczas przekraczania granicy w Brodach został aresztowany przez austriackich żołnierzy i umieszczony w obozie wojskowym we Lwowie, z którego szybko zbiegł. Na przełomie 1918 i 1919 roku współorganizował Radę Delegatów Robotniczych w Ogrodzieńcu. Po powrocie do Sosnowca ponownie pracował jako tokarz w kopalni.

Działalność polityczna Dorobisza koncentrowała się na Komunistycznej Partii Polski (KPP) do jej rozwiązania w 1938 roku. Był również zaangażowany w Związek Zawodowy Robotników Przemysłu Metalowego i biernie uczestniczył w wielu strajkach.

W grudniu 1942 roku związał się z Polską Partią Robotniczą (PPR) oraz Gwardią Ludową (GL). Od 1945 roku pełnił rolę kierownika Warsztatów Mechanicznych w hucie, angażując się jednocześnie w zakładową organizację partyjną. W 1955 roku przeszedł na rentę dla zasłużonych, a równocześnie działał społecznie w Komisji Historycznej przy Komitecie Miejskim PZPR w Sosnowcu oraz w lokalnym oddziale ZBoWiD.

O jego działalności świadczą liczne odznaczenia, w tym Order Sztandaru Pracy I klasy oraz Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.