Lechosław Fularski

---

Życiorys

Lechosław Fularski, syn Adama Fularskiego, specjalisty w dziedzinie inżynierii odlewniczej oraz twórcy Wydziału Odlewniczego, był pierwszym kierownikiem ważnej placówki edukacyjnej należącej do Towarzystwa Salezjańskiego w Łodzi. Jego matka, Władysława z domu Koźlik, odegrała także istotną rolę w jego życiu. Fularski zawarł związek małżeński z Bronisławą Wandą Gołębiowską, prawnikiem i również aktywną w działalności turystycznej, mając z nią syna, Tomasza Adama, urodzonego w 1957 roku.

Nauka

W okresie przed II wojną światową Lechosław pobierał nauki w prywatnym Gimnazjum Męskim Aleksego Zimowskiego, a następnie kontynuował edukację w Państwowym Gimnazjum im. S. Żeromskiego, obydwa w Łodzi. Maturę zdał w 1939 roku wI Państwowym Liceum i Gimnazjum im. M. Kopernika.

W trakcie wojny, w maju 1940 roku, został aresztowany przez gestapo podczas ich akcji skierowanej przeciwko młodzieży łódzkiej. Spędził około dziesięciu dni w więzieniu na Radogoszczu, zanim został deportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie otrzymał numer obozowy 11925. Został zwolniony w 1941 roku i powrócił do Łodzi, przystępując do dalszej edukacji.

Po wojnie zakończył studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, zdobywając tytuł magistra inżyniera mechanika w 1950 roku.

Praca zawodowa

Po powrocie z Dachau, od 1941 do 1945 roku, Fularski pracował jako kreślarz i technik w Biurze Technologicznym fabryki Aparatów Elektrycznych „Imass”, która później przekształciła się w ZAE „Ema-Elester”. Następnie, w latach 1946–1954, dodał do swojego doświadczenia zawodowego rolę młodszego oraz starszego asystenta na Politechnice Łódzkiej, a równocześnie prowadził zajęcia w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej w Zduńskiej Woli.

W 1950 roku przeszedł do pracy jako starszy projektant, a-następnie kolejno awansował na kierownika Pracowni Technologicznej i Konstrukcyjnej, przewodniczącego Rady Technologicznej, oraz głównego specjalisty do spraw powłok ochronnych w Biurze Projektów Zakładu Przemysłu Maszynowego „Prozamet”. W latach 1965-1970 pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a w latach 1970-1972 był głównym specjalistą w kwestii powłok malarskich.

Warto podkreślić, że Fularski zorganizował i prowadził pierwszą w Polsce pracownię projektowania malarni oraz galwanizerni, przyczyniając się tym samym do rozwoju branży. Opracował wiele innowacyjnych projektów, w tym zmechanizowaną malarnię kabin kierowcy dla polskiego samochodu Star w FSC w Starachowicach oraz koordynował realizację prototypowej krajowej linii malowania elektroforycznego „Pafal” w Świdnicy. W latach 1987-1989 prowadził pracownię rozwoju techniki w reaktywowanym „Protech T”. Dodatkowo, w latach 1966–1978 organizował różnorodne sympozja oraz wystawy poświęcone innowacjom w branży.

Publikacje zawodowe

Lechosław Fularski jest uznawanym autorem wielu znaczących prac związanych z dziedziną powłok malarskich. Jego wiedza i doświadczenie doprowadziły go do stworzenia cennych materiałów, które zyskały uznanie w środowisku zawodowym. Wśród jego publikacji znajdują się także istotne rozdziały w kilku kluczowych książkach.

Warto wymienić następujące tytuły:

• Poradnik lakiernika (od 1964),
• Poradnik warsztatowca mechanika (1964),
• Produkcja wyposażenia technologicznego dla modernizacji procesów obróbki powierzchniowej przed malowaniem (1964).

Prace te nie tylko ukazują jego kompetencje, ale również przyczyniają się do rozwijania wiedzy w zakresie nowoczesnych technik malarskich.

Działalność społeczna w strukturach zawodowych

W latach 1950–1956 Lechosław Fularski aktywnie uczestniczył w pracach Zarządu Oddziału Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP) w Łodzi, co świadczy o jego zaangażowaniu w kwestie zawodowe i techniczne. Następnie, w okresie od 1957 do 1959, pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Powłok Ochronnych, działającej przy Komisji Postępu Technicznego Zarządu Głównego Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT).

W latach 1968–1971 Fularski był członkiem Rady Naukowej Instytutu Mechaniki Precyzyjnej, co świadczy o jego wkładzie w rozwój nauki i techniki. Ponadto, w okresie 1967–1978 zasiadał w Zespole Ochrony Metali przed Korozją Komitetu Nauki i Techniki, co podkreśla jego znaczenie w obszarze ochrony materiałów przed szkodliwymi czynnikami. Od roku 1964 pełnił również funkcję rzeczoznawcy w SIMP, potwierdzając swoje kompetencje w dziedzinach inżynieryjnych.

Działalność pozazawodowa w dziedzinie turystyki

Lechosław Fularski był osobą, która z pełnym zaangażowaniem poświęciła się działalności społecznej w obszarze turystyki, działając na różnych poziomach, od oddziału miejskiego aż po Zarząd Główny. Swoją przygodę z turystyką rozpoczął jako członek Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT) w 1947 roku. Natomiast 2 sierpnia 1951 roku wstąpił do PTTK, gdzie active przez wiele lat aż do końca życia pełnił różne funkcje.

Pełnione funkcje w PTTK

• 1958–1964: członek założyciel oraz wiceprezes Klubu Turystów Górskich „Kosówka” w Oddziale Łódzkim PTTK,
• 1961–1976: członek Oddziałowej Komisji Turystyki Górskiej Oddziału Łódzkiego PTTK,
• 1962–1972: wiceprezes Zarządu Oddziału Łódzkiego PTTK,
• 1972–1976: prezes Zarządu Oddziału Łódzkiego PTTK,
• 1972–1976: wiceprezes Zarządu Okręgu Łódzkiego PTTK,
• 1976–1980: prezes Zarządu Wojewódzkiego PTTK w Łodzi,
• 1977–1981: członek Zarządu Głównego PTTK,
• 1981–1987: wiceprezes Zarządu Oddziału Łódzkiego PTTK,
• 1982–1993: prezes Klubu Turystów Górskich „Kosówka”,
• 1982–1993: członek Oddziałowej Komisji Turystyki Górskiej Oddziału Łódzkiego PTTK,
• 1982–1992: członek Komisji Historii i Tradycji Zarządu Głównego PTTK,
• 1987–1989: prezes Zarządu Oddziału Łódzkiego PTTK,
• 1989–1998: prezes Rady Prezesów Oddziałów PTTK województwa łódzkiego,
• od 1989: honorowy prezes Zarządu Oddziału Łódzkiego PTTK,
• od 1991: prezes honorowy Koła PTTK nr 12 w Łodzi przy Centrum Opieki nad b. Więźniami Obozów Koncentracyjnych im. M. Kolbe,
• od 1992: wiceprezes Komisji Historii i Tradycji Oddziału Łódzkiego PTTK.

Inne ważne osiągnięcia w działalności organizacyjnej PTTK

• 1958: członek założyciel Klubu Turystów Górskich „Kosówka” Oddziału Łódzkiego PTTK, a następnie pełniący funkcje wiceprezesa i prezesa,
• od 1958: wielokrotny kierownik tras i rajdów oraz zastępca kierownika Ogólnopolskiego Rajdu „Łysogóry Wiosną”,
• od 1959: inicjator Rajdu „Łysogóry Jesienią”, organizowanego przez KTG „Kosówka”, kierownik trzech pierwszych rajdów i zastępca kierownika wielu następnych aż do 1999,
• 1960: współorganizator Ogólnopolskiego Zlotu Turystów Górskich w Bieszczadach,
• 1963: inicjator i kierownik pierwszego rajdu do Dobrej z okazji 100 rocznicy powstania (bitwa pod Łodzią w Powstaniu Styczniowym 1863), rajdy te odbywają się do dzisiaj,
• 1963, 1968, 1983, 1988, 1993: organizator i kierownik Jubileuszowych Zlotów Klubu Turystyki Górskiej „Kosówka”,
• 1963: jako były więzień „Radogoszcza” w Łodzi był inicjatorem „Rajdu Wyzwolenia”, który odbywa się w rocznicę zakończenia okupacji niemieckiej w Łodzi,
• 1967: inicjator w Oddziale Łódzkim PTTK oraz kierownik „Łódzkich Dni Turystyki”, które były pierwszą wielodyscyplinową imprezą w kraju,
• Od 1969: organizator jubileuszu powstania Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, brał aktywny udział w jubileuszach co 5 lat,
• 1973: inicjator ustanowienia „Łódzkiej Odznaki Turystycznej” oraz autor regulaminu,
• 1976: zapoczątkowanie „Łódzkiej Odznaki Krajoznawczo-Turystycznej”,
• 1977: jako prezes w Łodzi przeniósł organizację Łódzkich Dni Turystyki do Zarządu Wojewódzkiego PTTK,
• 1979: inauguracja Ogólnopolskich Dni Turystyki w Łodzi, kierownik tej imprezy,
• 1979: organizacja Ogólnopolskiej Sesji Młodzieżowej „Turystyka w Szkole”,
• 1981–1982: autor scenariusza i organizator wystawy stałej dotyczącej turystyki w Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi, Muzeum Miasta Łodzi,
• 1983–1992: inicjator i kierownik dziesięciu Rajdów Sądeckich im. Aleksandra Siemiradzkiego „Wujcia”,
• 1985: inicjator tablicy upamiętniającej Aleksandra Siemiradzkiego w Muzeum Górskim na Jaworzynie Krynickiej,
• 1989–1990: organizator odbudowy zabytkowej kapliczki na Bukowej Górze w Górach Świętokrzyskich,
• 1990: założyciel Koła PTTK w Łodzi przy Centrum Opieki nad b. Więźniami Obozów Koncentracyjnych im. M. Kolbe.

Autor opracowań i publikacji turystycznych

Fularski był także autorem wielu opracowań i publikacji, w tym licznych artykułów historycznych redagowanych w Biuletynie PTTK Łódź, który obecnie nosi nazwę Kwartalnik Krajoznawczy RPK PTTK w Łodzi „Wędrownik”. Jego 400. numer ukazał się w 2009 roku. Wśród prac, które opublikował, znajdują się m.in.:

• „80 lat od śmierci Jana Czeraszkiewicza”, Wędrownik nr I (379) 2004 s. 52,
• „130 lat TT – PTT – PTTK Zarys historii Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego”, Łódź 2003, wydanie II 2010, ISBN 978-83-86699-64-3,
• „50 lat Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego”, Łódź 2001,
• „70 lat społecznej turystyki i krajoznawstwa w województwie łódzkim” – praca zbiorowa pod red. Kazimierza Hempla, Łódź 1979 (współautorstwo),
• „Historia Oddziału Łódzkiego PTTK. Część III. Polskie Towarzystwo Krajoznawcze Oddział Łódzki 1945–1951”, Łódź, 1998.

Odznaczenia

Odznaczenia państwowe

Lechosław Fularski został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które podkreślają jego wkład w służbę publiczną oraz rozwój kraju. Wśród nich znajdują się:

• srebrny Krzyż Zasługi,
• złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Krzyż Oświęcimski.

To wyróżnienia, które świadczą o jego zaangażowaniu oraz osiągnięciach w różnych dziedzinach.

Odznaczenia resortowe

W strapontina Fularski zdobył również odznaczenia resortowe, które są wyrazem uznania dla jego działalności w zakresie turystyki oraz kultury. Oto lista najważniejszych z nich:

• odznaka 100-lecia Sportu Polskiego,
• odznaka „Zasłużony Działacz Turystyki”,
• złota odznaka „Za zasługi dla rozwoju przemysłu maszynowego”,
• odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
• nagroda III st. Przewodniczącego Komitetu ds. Młodzieży i Kultury Fizycznej.

Te odznaczenia są dowodem na jego znaczący wpływ na te obszary działalności.

Odznaczenia Władz Terenowych

Władze lokalne również doceniły jego zasługi, przyznając mu szereg odznaczeń. Wśród nich znajdują się:

• odznaka „Za Zasługi w Kulturze Fizycznej i Turystyce” w Łodzi,
• honorowa odznaka Miasta Łodzi,
• honorowa odznaka Województwa Łódzkiego,
• medal „Za Zasługi w Turystyce” przyznawany przez Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki w Kielcach,
• medal „Za Zasługi w Rozwoju Sportu, Rekreacji i Turystyki” od Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych w Łodzi,
• odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu”.

To dowód na jego aktywny udział w rozwoju regionu oraz zaangażowanie w życie społeczności lokalnej.

Odznaczenia PTTK

Lechosław Fularski otrzymał także liczne wyróżnienia od Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Oto niektóre z nich:

• dyplom honorowy ZG PTTK z roku 1960 z okazji X rocznicy powstania PTTK,
• złota honorowa odznaka PTTK,
• dyplom w 60-lecie łódzkiego oddziału PTTK,
• dyplom Komisji Turystyki Górskiej ZG PTTK za wybitne zasługi w rozwoju turystyki górskiej,
• odznaka 25-lecia PTTK z roku 1976,
• odznaka „Za zasługi dla Oddziału Łódzkiego PTTK” z roku 1979,
• odznaka „Za zasługi dla Zarządu Wojewódzkiego PTTK w Łodzi” z roku 1980,
• złota odznaka zasłużony w pracy PTTK wśród młodzieży z roku 1983,
• wpis do „Księgi Honorowej Oddziału Łódzkiego PTTK” z roku 1985,
• honorowa jubileuszowa GOT z roku 1985,
• członek honorowy Klubu Turystów Górskich „Kosówka” z roku 1988,
• honorowy prezes Oddziału Łódzkiego PTTK z roku 1989,
• członek honorowy PTTK z roku 1989,
• honorowy prezes Koła PTTK nr 12 przy Centrum Opieki nad b. Więźniami Obozów Koncentracyjnych im. M. Kolbe z roku 1991,
• dyplom Zarządu KTG „Kosówka”,
• odznaka Jana Czeraszkiewicza w stopniu złotym Oddziału Łódzkiego PTTK z roku 1994,
• medal 125-lecia TT – PTT – PTTK Komisji Turystyki Górskiej ZG PTTK z roku 1998,
• złota honorowa odznaka im. M. Kolbe (Pabianice) z roku 1999,
• medal 50-lecia PTTK z roku 2000,
• medal Komisji Turystyki Górskiej ZG PTTK „Za Zasługi dla Turystyki Górskiej” z roku 1997.

Te wyróżnienia nie tylko podkreślają jego wkład w działalność PTTK, ale również jego pasję do turystyki oraz chęć dzielenia się swoimi doświadczeniami z innymi.

Miejsce spoczynku

Lechosław Fularski zmarł w Łodzi w dniu 20 września 2007 roku. Jego miejsce spoczynku znajduje się na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi, gdzie spoczywa obok wielu innych znanych osobistości.

---

Oceń: Lechosław Fularski

---