Witold Jabłoński (podoficer)

---

Życiorys

Witold Jabłoński narodził się 20 września 1887 roku w Sosnowcu, który należał wówczas do powiatu będzińskiego guberni piotrkowskiej. Był synem Antoniego oraz Emilii z rodu Szczepańskich. W jego rodzinie znajdowała się również siostra, Zofia, która wyszła za mąż za Święcickiego. W czasie swojej edukacji uczęszczał do Sosnowieckiej Szkoły Realnej. W 1905 roku stał się aktywnym uczestnikiem strajku szkolnego, co doprowadziło do jego aresztowania oraz wydalenia z placówki edukacyjnej (w momencie ukończenia 6 klasy).

Po swoim usunięciu ze szkoły wyjechał do Belgii, gdzie rozpoczął studia na politechnice w Leodium. Po trzech latach spędzonych na nauce powrócił do kraju, gdzie został powołany do armii rosyjskiej. 19 kwietnia 1915 roku dołączył do Legionów Polskich, otrzymując przydział do I oddziału karabinów maszynowych w 6 pułku piechoty.

Niestety, 5 lipca 1916 roku odniósł poważne rany, gdyż został trafiony przez pocisk szrapnela podczas walk pod Studzienicą. Po tym incydencie został przetransportowany (11 lipca) do szpitala rezerwowego w Boguminie, gdzie zmarł 17 lipca 1916 roku. Witold Jabłoński był kawalerem i nie miał dzieci.

30 listopada 1921 roku kapitan Franciszek Matuszczak złożył wniosek o przyznanie Jabłońskiemu odznaczenia Orderem Virtuti Militari, w którym napisał:

I. W bitwie pod Kuklami dnia 24 X 1915 r. jako celowniczy pierwszego karabinu maszynowego I OKM 6 pp, przydzielony na lewe skrzydło do 2 komp. 6 pp Leg. mimo silnego ognia piechoty i km rosyjskich, kiedy właśni piechurzy nie mogli ruszyć do szturmu, bardzo skutecznym ogniem zmusza km rosyjskie do milczenia i umożliwił natychmiastowy szturm własnego baonu i zwycięstwo (mianowany za to sierżantem, otrzymał austriacki srebrny medal waleczności II klasy.
II. W bitwie pod Studzienicą w lipcu 1916 r. jako celowniczy tego samego karabinu i oddziału, będąc z km na odcinku I baonu 6 pp, mimo silnego ognia artylerii rosyjskiej, zwłaszcza na jego km skierowanego, wytrwał na stanowisku, ogniem swym rozbił poruszających się w kilku falach Moskali i umożliwił półbatalionowi bawarskiemu przeciwuderzenie. Ranny kulą szrapnelową w oko, wytrwał tak długo, dopóki nie osłabł. Przewieziony do szpitala w Theresienstadt zmarł z rany.

Ordery i odznaczenia

Polskie odznaczenia oraz medale przyznano Witoldowi Jabłońskiemu pośmiertnie, co podkreśla jego znaczący wkład w historię.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6384 – 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych czterokrotnie nr 49689,
• Srebrny Medal Waleczności 1 klasy.

---

Oceń: Witold Jabłoński (podoficer)

---