Wincenty Bolesław Stawiarz

---

Życiorys

Wincenty Bolesław Stawiarz przyszedł na świat 25 września 1898 roku w Sosnowcu, w duchu robotniczej rodziny, gdzie jego rodzicami byli Stanisław oraz Marianna z Zarzyckich. Od najmłodszych lat kształcił się, uczęszczając w latach 1906-1911 do miejscowej szkoły powszechnej, a następnie w latach 1911-1914 kontynuował naukę w siedmioklasowej rosyjskiej Szkole Realnej w Sosnowcu.

W chwili, gdy wybuchła I wojna światowa, 20 sierpnia 1914 roku, Wincenty podjął decyzję o wstąpieniu jako ochotnik do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Już w stopniu kaprala w okresie od 22 do 25 grudnia 1914 roku, wykazał się niezwykłą odwagą podczas bitwy pod Łowczówkiem, gdzie udało mu się wziąć do niewoli dziesięciu Rosjan. W październiku 1915 roku aktywnie uczestniczył w gwałtownych walkach pod Kuklą i Kamieniuchą, gdzie „z własnej inicjatywy uzbrajając w granaty ręczne, porwał dwie sekcje do kontrataku. Podbiegając z ludźmi na 40 kroków, zasypuje stanowisko nieprzyjacielskie granatami ręcznymi, szerząc zamieszanie i popłoch”. Działania te zostały nagrodzone przyznaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Wincenty był żołnierzem Legionów aż do kryzysu przysięgowego, a jego wysiłki przyniosły mu awans na stopień sierżanta sztabowego. Z początkiem listopada 1918 roku, na nowo włączył się do służby w 9 kompanii 1 pułku piechoty Legionów, przebywając z pułkiem na całym jego szlaku bojowym. W wyniku zakończenia służby, 1 listopada 1921 roku został przeniesiony do rezerwy.

Po zakończeniu służby wojskowej, jako osadnik wojskowy, Wincenty otrzymał działkę o powierzchni 11 hektarów w osadzie Marysin, w gminie Szczorse w powiecie nowogródzkim. Z czasem działkę przekazał swojemu ojcu, a po jego śmierci, oddał ją bratu oraz siostrze. 5 września 1922 roku rozpoczął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach, jednak już 28 lutego 1923 roku zwolniono go w wyniku redukcji etatów. Następnie znalazł zatrudnienie w urzędzie gminy Korelicze, a od 27 stycznia 1930 roku pracował na stanowisku sekretarza zarządu gminy Poręba.

Później osiedlił się w osadzie Andrzejów, w gminie Warchoły, powiat ostrowski. W 1936 roku rozpoczął pracę w PKP w Jędrzejowie, a w 1938 roku stał się właścicielem hurtowni tytoniowej w Lipsku nad Wisłą.

Podczas wrześniowej kampanii wojennej, został zmobilizowany do 1 pułku piechoty Legionów, a później internowany na Węgrzech. W 1941 roku udało mu się powrócić do swojej rodziny. Ostatecznie w 1946 roku zamieszkał i rozpoczął pracę w samorządzie miejskim jako księgowy w Ziębicach, które leżą na Dolnym Śląsku. Wincenty Bolesław Stawiarz zmarł w Ziębicach i znalazł wieczny spoczynek na miejscowym cmentarzu.

Życie prywatne Wincentego obfitowało w miłość i rodzinę; był żonaty z Zofią z domu Adamus, z którą doczekał się czwórki dzieci: Jadwigi (ur. 1924), Henryka (ur. 1926), Jerzego Ryszarda (ur. 1928) oraz Krystyny (ur. 1932).

Ordery i odznaczenia

Wincenty Bolesław Stawiarz, znany ze swojego niezwykłego wkładu w historię, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami i wyróżnieniami, które podkreślają jego heroiczne działania oraz oddanie w służbie ojczyzny.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7204,
• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych dwukrotnie nr 40017 „za czyny orężne w bojach byłego 1 pp Leg.”.

---

Oceń: Wincenty Bolesław Stawiarz

---